Ik had hem hoog in het vaandel staan en kon altijd om hem lachen, maar sinds vanochtend zie ik hem toch anders; ik heb het over Nico Dijkshoorn. Op de maandagochtend bij Giel op 3FM of de woensdagavond bij DWDD genoot ik van zijn vlijmscherpe, humoristische en soms briljante gedichten. Maar vanochtend hoorde ik hem iets zeggen dat me direct deed verstommen. Het was alsof ik Hans Teeuwen een van zijn vele ik-ga-net-iets-te-ver grappen hoorde maken, het was alsof ik Geert Wilders over de Islam hoorde praten, het was teleurstellend. Nico Dijkshoorn vond het nodig om het prachtige evenement Alpes d’Huzes belachelijk te maken en de motivatie van alle deelnemers in twijfel te trekken.
In mij ogen is het sowieso ongepast om in een rubriek die aangekondigd wordt als de Dodelijke gedichten van Nico iets te zeggen over de strijd tegen kanker. En helemaal om de mensen die mee doen aan zoiets unieks als Alpe d’Huzes in twijfel te trekken, alsof ze niet oprecht zijn. Nico Dijkhoorn zette Alpe D’huzes neer alsof het voor de deelnemers alleen een aanleiding is om een dag feest te vieren. Dat het de fietsers alleen om hun eigen prestatie gaat en niet om die klote ziekte kanker. Hij vroeg zich af of het niet anders kon. En nu vraag ik mij af of hij zich wel eens in Alpe d’huzes heeft verdiept.
Misschien dat Nico de zondagavond op Nederland 1 uitgezonde documentaire Alpe D’Huzes: De laatste bocht maar eens moet kijken. Een indrukwekkende documentaire over het gevecht van Bas Mulder tegen deze verschrikkelijke klote ziekte en hoe hij deze strijd verloor. Maar ook hoe hij vocht voor zichzelf, zijn familie, vrienden, maar ook voor zijn medepatiënten en het evenement Alpe D’Huzes een plek in zijn leven kreeg en symbool stond voor zijn strijd. Een strijd waarin hij alles positief bleef bekijken en zelf tijdens zijn behandeling meereed in Alpe D’Huzes omdat hij wou laten zien dat kanker te overwinnen is. Met tranen in de ooghoeken hoorde ik de verhalen van zijn moeder, vader en vriendin en zag beelden van zijn begrafenis en de herdenkbank in het bos. Verder was te zien hoe zeer iedereen naar Alpe D’Huzes toeleeft. Men had iets tastbaars dat men kon doen te nagedachtenis van hun zoon, broer, vriend of medepatiënt. Bas Mulder is door zijn strijd een icoon binnen de KWF geworden en heeft sinds vorig jaar zijn eigen award: de Bas Mulder award. Deze award wordt jaarlijks uitgereikt aan een aantal onderzoekers naar deze ziektes, die ook nog eens 2 miljoen euro onderling mogen verdelen voor hun onderzoek.
Net als vele anderen heb ik deze documentaire met vochtige ogen bekeken. Gelukkig niet omdat ik zelf direct in aanraking ben geweest met de strijd kanker en het verhaal herken. Maar omdat het zo levensecht is, omdat je voelt hoezeer kanker de mens kapot maakt. Maar ook hoeveel hoop en houvast een evenement als Alpe D’huzes de patiënten en naasten geven. Hoe deze berg symbool is komen te staan voor een strijd en het voor velen een manier is om hun strijd tegen de ziekte te strijden. Liefde, pijn, verdriet en herinneringen die samen komen in een klim naar de top. Fietsers met een motto: opgeven is geen optie.
En natuurlijk hoort er ook vreugde op zo’n dag, want als je iets van bijvoorbeeld Bas Mulder hebt kunnen leren is dat je positief moet blijven. Dus, ja, Nico Dijkshoorn er wordt ook gelachen op zo’n dag. Er wordt ook gejuicht als je de top hebt bereikt. Maar het is niet juichen voor je eigen ego, het is juichen omdat er nog gestreden wordt.
Ach ik kan nog heel veel schrijven over de berg, over de ziekte en over het evenement, maar de beelden en verhalen vanaf de berg kunnen beter uit eerste hand komen. Dan zie en voel je de emotie pas echt. Daarom raad ik iedereen aan om woensdag en donderdag de moeite te nemen om naar Alpes D’Huzes te kijken op Nederland 1 of te luisteren naar radio 2. En ik hoop dat Nico Dijkshoorn dat ook doet en ervaart hoe hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk dit prachtige evenement is. Een verrijking voor iedereen met een hart en zijn leven.
Ik wens Nico Dijkshoorn een Alpes D’Huzes toe…..
Tidak ada komentar:
Posting Komentar